Later, hoe vaak zeggen we niet: later ga ik….. Wanneer is later? Want vandaag hebben we het te druk. En later zullen we het dus ook druk hebben met al die dingen die we later zullen doen. Druk? Waarmee hebben we het eigenlijk druk?
Zygmunt Bauman: vloeibare stilte
Soms biedt een doodgewone straat op een doordeweekse dag een uitbundige verrassing: de zon kleurt de bladeren van de bomen; een impressionistisch schilderij is er niets bij. Ook op straat liggen bergen bladeren, soms al verpulverd tot bruine drab door voorbijrijdende auto’s. Op een grasveld harkt een man bladeren bij elkaar.
Druk, druk, druk
In onze moderne tijd heb je het druk, anders hoor je er niet bij. Je hebt toch zeker wel de nieuwste i-phone? Zo handig met die agendafunctie: dan heb je al jouw afspraken bij de hand. Tijd om vrienden te bezoeken? Even kijken hoor, dat wordt lastig, want ook de weekenden zijn vol gepland. Er is tegenwoordig van alles te doen en dat mag je allemaal niet missen. Stel je voor dat je zou zeggen dat je het niet druk hebt. Dat je niets gepland hebt dit weekend. Hoe zou dat zijn? Misschien zouden jouw vrienden stiekem een beetje jaloers zijn, want het valt niet mee in deze tijd vol stress waarin iedereen mee moet doen om erbij te horen. Want de moderne mens is ‘druk, druk, druk’.
Vloeibare tijd
Tijd is vloeibaar geworden zegt Zygmunt Bauman (1925 – ), een Poolse filosoof. Vloeibaar omdat alles wat ver weg is, tegenwoordig zo dichtbij gebeurt. In onze moderne samenleving gaat alles veel sneller, alles is permanent beschikbaar en onmiddellijk bereikbaar. Wanneer je in de middeleeuwen van A naar B wilde gaan, sprak je over tijd gemeten in het aantal uren dat je moest lopen. Tijd is vloeibaar, omdat het geen middel meer is. Wij hebben de nul-tijd nog niet bereikt maar wel bijna. Wij kiezen wie we willen zijn, wij geloven in de maakbaarheid van de samenleving, wij consumeren. Vroeger was op vakantie gaan iets speciaals, tegenwoordig ga je minstens een paar keer per jaar weg. Welke waarden hebben wij nog in onze samenleving? Omdat alles kan, is kiezen moeilijker. Bauman omschrijft onze doelloosheid.
Stilte
Vloeibare tijd. Ik merk dat ik het belangrijk vind om mijn plannen voor later naar dit moment te vertalen. Ik wil niet doorrennen, maar stil staan bij wat mijn doelen zijn. Niets is vanzelfsprekend. Later is niet ver weg. Ik haal later dichtbij. Ik ga naar buiten, want die doodgewone straat kent zoveel gezichten: de mysterieuze mist, het kleurenpalet van de bomen of de man die zijn bladeren bij elkaar harkt. Vandaag is het even stil in mij.