“Wat vind jij belangrijk pa?”
“Bezoek.”
Een schijnbaar eenvoudige vraag met een duidelijk antwoord. Mijn vader, 93 jaar oud, zit in een rolstoel en is sterk afhankelijk van zorgverleners, die hem uit bed helpen, wassen, aankleden, zijn maaltijd verzorgen, zijn post brengen, enzovoorts. Iedere week bezoek ik hem en vertel ik hem wat er in mijn leven gebeurt. Iedere week stel ik dezelfde vraag en elke keer krijg ik hetzelfde antwoord. Een antwoord dat steeds lastiger werd om in te kleuren.
Serieus nemen
Het afgelopen jaar werd het steeds moeilijker om mijn vader te bezoeken. Moeilijker omdat hij een trotse man was, die liever geen hulp ontving. Heel geleidelijk werd hij echter steeds afhankelijker. Daarom vond ik het heel bijzonder om te ervaren dat mijn vader mij hielp op momenten, dat het mij te veel werd. Wanneer ik niet meer wist wat ik moest zeggen of doen, brak er een glimlach bij hem door en begonnen zijn ogen te schitteren. Het was net alsof hij op dat moment voelde dat hij gezien werd. Hij voelde zich serieus genomen.
Onmacht delen
Vaak zat ik naast hem en nam ik samen met hem de kranten door. Of ik ging met hem naar buiten om bij de vijver te zitten en te genieten van de buitenlucht. Hij ging achteruit, langzaam maar zeker kon hij steeds minder. Soms was ik kwaad, verdrietig en opstandig tegelijk. Het was alsof mijn vader dat voelde, want dan legde hij zijn hand op mijn arm, glimlachte even en hielp mij met een paar woorden door die moeilijke momenten heen. Achteraf begrijp ik pas hoe waardevol zijn gebaar was en wat het betekende. Wij deelden ons verdriet.
Blijdschap en verdriet delen
Vaak besteden we vooral aandacht aan de positieve kanten van wat iemand kan en waar iemand blij van wordt. Daarom wilde ik ook weten wat mijn vader belangrijk vond als ik kwam. Voor mijn vader was bezoek belangrijk. Het ging echter niet alleen om bezoek, maar om echte aandacht en om het zien hoe het met hem was. Daar horen verdriet en onmacht bij. Door deze gevoelens te verbergen zijn we elkaar meer tot last dan wanneer we verdriet delen. Voor deze les ben ik mijn vader dankbaar.